Mama worden.
Dat was iets waar ik als kind niet echt bij stilstond. Je werd het gewoon. Ik ging later-als-ik-groot-ben natuurlijk mama zijn; wat anders? Dat was iets om naar uit te kijken. Wanneer precies dat later zou zijn, en wanneer precies ik groot genoeg zou zijn, dat wist ik niet goed. “We zien wel”…
Maar de tijd vloog voorbij en een goede partner vinden om samen oud(ers) mee te worden, dat bleek moeilijker dan gedacht. Uiteindelijk besloot ik om er in mijn eentje voor te gaan. Géén plan B. Wel een plan BAM.
Ik koos ervoor om alle consultaties (behalve het gesprek met psycholoog dr. Norré) in het ziekenhuis te laten doorgaan in plaats van in het Life Expert Centre. Omdat het voor mij makkelijker was. Mijn ervaringen gaan dus vooral over het URG, al ben ik ervan overtuigd dat die niet veel zullen verschillen van ervaringen bij LIFE.
Er zijn vijf grote punten die ervoor zorgden dat ik zeer fijne en warme herinneringen heb aan mijn traject in het URG. Het blijft een rollercoaster, daar kan je niet omheen. Maar het is wel leuker als je weet dat een zeer gedreven team voor je klaarstaat langs het parcours. Buckle up!
1. Je bent eerst vrouw, dan patiënt
Ik kwam naar het URG als een volwassen vrouw met een kinderwens. Met het recht om mama te willen worden. En zo werd ik ook van start tot einde gerespecteerd. Ik heb me nooit een patiënt, een dossier of een nummer gevoeld. Je bent mevrouw X en je wordt bij elke stap betrokken, bevraagd en gehoord.
2. Menselijke professionals, met torenhoog EQ
Over artsen wordt al wel eens gezucht dat ze over je heen praten of niet écht tijd voor je vrijmaken. Als je die aanpak verkiest, ben je bij het URG aan het foute adres. Je krijgt hier duidelijke informatie, alle tijd om je vragen te stellen en er wordt kort op de bal gespeeld. Is een poging niet gelukt, begrijpen ze heel goed dat jij baalt. Daar wordt niet vlug over gegaan. Zowel de fertiliteitsartsen als de vroedvrouwen luisteren naar je. Zet je gemakkelijk in de stoel tijdens het bloedprikken en doe een babbeltje. Durf je zorgen op tafel te gooien bij de arts. Er wordt ook psychologische begeleiding voorzien, als jij daar nood aan zou hebben.
3. Duimen in de lucht, vuisten juichend omhoog
Het URG wil heel graag dat jij uiteindelijk mama kan worden. Niet voor de statistieken, wel omdat het je zó wordt gegund. Ik weet nog hoe ik na elke IUI naar buiten ging met een ‘Succes, hè! Laat iets weten! We duimen keihard!’
Bij de eerste IVF-poging, net na de eicelpunctie kwam zelfs een van de vroedvrouwen langs ‘om eens te kijken hoe het met me was’. Ze was samen met mij blij bij het goede resultaat van deze pick-up. ‘Wauw, en nu duimen dat het labo veel embryo’s kan maken!’
De crescendo ging verder tot wanneer ik werd gebeld met het mooiste nieuws: Proficiat, mevrouw, u bent zwanger! Ik ben zo, zó blij voor u!
4. Kabinetten vol kennis
Bij het URG ben je bij elke fertiliteitsarts in goede handen. Ze zijn écht goed in wat ze doen. Ik had altijd het volste vertrouwen in hun advies en expertise. Wat ik persoonlijk ook altijd wist te waarderen: je mag dromen van jouw kindje, maar hou je voetjes op de grond. In sommige gevallen lukt het helaas niet om zwanger te worden. Hoe hard iedereen (jij, zij…) zijn best doet. En dat vinden zij even jammer als jij. Ze dromen met je mee, maar blijven ook altijd realistisch. Toen ik na drie mislukte IUI-pogingen met IVF begon, was dat mijn eigen keuze. De arts ging hier, gezien mijn leeftijd, in mee maar zei er ook meteen bij: “Zie IVF niet als de snelle oplossing om 100% zeker zwanger te worden. Het is fysiek veel belastender voor je lichaam (dan IUI) en we kunnen nooit garanderen dat het effectief lukt.” Wil je dat horen? Nee. Moet je dat horen. Zeker wel. Juiste mindset en weer vooruit.
De vroedvrouwen vormen een team dat zowel medisch als menselijk uitblinkt. Steeds goedgezind, vol positiviteit en tegelijk gewoon krakken in hun vak.
De gouden handen in het labo zie je dan misschien niet vaak, maar zij kunnen toveren. Ook van hen krijg je steeds duidelijke info over bv. de kwaliteit van je embryo(‘s).
En laten we het onthaal niet vergeten. Want daar begint elk consult! Het onthaal is het eerste uithangbord van elke dienst. En zodra je de deur van het URG opent, voel je dat je welkom bent.
5. Betrokkenheid blijft, ook na het traject
Ik had het geluk om mama te worden van mijn kleine Viking (via anoniem donorschap). Zoontje E werd geboren in juni 2024, na een traject dat startte in december 2022 (met het intakegesprek). Net omdat ik zo’n fijn gevoel had overgehouden aan die hele periode en de begeleiding en ondersteuning, liet ik hen dan ook heel trots weten dat hij was geboren. Ze waren samen met mij blij. Ook nu nog stuur ik af en toe een update over mijn zoontje. Die eerste Moederdag, enkel mogelijk dankzij hen, de eerste verjaardag… Ze horen de updates en zien de foto’s graag komen. Voor mij is dat wat het URG zo menselijk maakt: je bent nooit ‘dossier afgesloten’.
Ik vond mijn weg via route 50 naar het mooiste verhaal in mijn geschiedenis. Ik heb er gedroomd, ik heb er gelachen, ik heb er gezucht, ik heb er soms wat pijn geleden. Maar vooral: dat is de plek waar ik mama mocht worden en uiteindelijk ook mama werd. Telkens we het ziekenhuis bezoeken, loop ik altijd even langs die warme route 50. ‘Kijk, bollie, hier ben jij gemaakt. Leuk, hè?’ zeg ik dan en dan denk ik met een warm gevoel en veel dankbaarheid terug aan het traject. Hij begrijpt er nog helemaal niets van, natuurlijk. Maar ooit vertel ik hem het hele verhaal. En in dit verhaal zullen alle artsen, vroedvrouwen, laboranten en iedereen betrokken een heldencape dragen. Want dat zijn ze. Stuk voor stuk.